التصویر الفنی فی شعر العمیان

اِم اِس یک بیماریِ خود ایمنی است که در آن بدن به سلول‌های خود آسیب وارد می‌کند. به گونه‌ای که سیستمِ دفاعی به سیستمِ مرکزیِ اعصاب "CNS"، حمله کرده و نواحی از مغز و نخاع دمیلینه می‌شود. این حالت ممکن است علائمِ فیزیکی، روحی و روانیِ فراوانی را سبب شود و اغلب، پیشرفتِ آن در ناتوانی‌هایِ فیزیکی و ادراکی است. این بیماری اغلب در سنینِ بینِ ۲۰ تا ۴۵ سالگی بروز می‌کند و در بینِ زنان شایع‌تر است، و میزانِ شیوعِ آن بینِ ۲ و ۱۵۰ در هر ۱۰۰٫۰۰۰ بستگی به کشور و جمعیتِ خاصِ آن دارد. «اِم‌ اِس» برایِ اولین بار در سالِ ۱۸۶۸ توسطِ جین مارتین چارکات متخصصِ اعصابِ فرانسوی معرفی شد. این بیماری علاجی ندارد، اما ثابت شده است چندین معالجه مفید واقع می‌گردد. یکی از نام‌هایِ دیگری که کلمهٔ مختصرِ اِم‌ اِس با آن شناخته می‌شود "Disseminated sclerosis" است.

در اثرِ این بیماری، اغلبِ عصب‌های بینایی، عصب‌های نُخاعی و «Cerebellar Conections» آسیب می‌بینند، که منجر به نوروپاتی نوری، آتاکسی و… نهایتاً مرگ می‌شود.

تشخیص:

تشخیص بیماری ام اس اساسا بر پایه بروز علائم دال بر بیماری و اطلاعات بدست آمده از تصویر برداری مغز می باشد.
در ال حاضر هیچ روش قطعی برای تشخیص و یا رد قطعی بیماری ام اس وجود ندارد و هیچ یک از تست های موجود به پزشکان ( معمولا متخصصین مغز و اعصاب) در تشخیص قطعی کمک نمی کند.
پزشک متخصص مغز و اعصاب با رد سایر علل احتمالی، این بیماری را تشخیص می دهد :
- پزشک شما با پرسیدن سوالاتی درباره سوابق پزشکیتان، مشخص خواهد کرد که آیا در گذشته مشکلات نورولوژیک داشته ای که به علت خفیف بودن، آن را جدی نگرفته اید ؟
- پزشک شما با انجام معاینه نورولوژیک ، علائم و نشانه های غیر طبیعی عصبی شما را مشخص خواهد کرد.
- پزشک شما با جمع آوری اطلاعات تکمیلی از طریق تصویر برداری ام آر آی، آزمایش های مشخص کننده فعالیت الکتریکی مغز مانند پتانسیل های بر انگیخته (evoked potentials) ، بررسی مایع مغزی – نخاعی (linmbar puncture) ، و تست های آزمایشگاهی مانند آزمایش نوارهای اولیگوکلونال (oligoclonal) به دنبال شواهدی در جهت تایید تشخیص ام اس خواهد بود.

معاینه نورولوژیک:
معاینه نورولوژیک ، عملکرد سیستم عصبی شما را بررسی می کند و باید ه طور منظم توسط پزشک متخصص مغز و اعصاب انجام شود. متخصص مغز و اعصاب هر گونه تغییری در سیستم بینایی ، شنوایی ، حسی و گفتاری شما را بررسی می کند. علاوه بر این ، رفلکس های آرنج ، مچ دست ، زانو ، مچ پا و کف پای شما برای یافتن هر گونه اختلال غیر طبیعی که احتمال وجود بیماری دیگری را مطرح سازند، بررسی می شود.

با مشاهده نحوه ایستادن و یا راه رفتن (حرکات پاها ، طرز ایستادن ، نوسان دست ها هنگام ایستادن یا راه رفتن، ضعف و یا سفتی عضلات)، آتاکسی و یا اختلال حسی ای ممکن است شناسایی شوند که ناشی از ضایعات مغز یا نخاع می باشند.
علاوه بر این، پزشک شما اختلالات احتمالی در گوش ( شنوایی )، شکل ظاهری صورت (اختلال حس)، گلو (بی حسی) و اختلال تکلم را نیز مورد بررسی قرار خواهد داد.
عصب بینایی که از مغز تا چشم امتداد می یابد، به طور شایع در بیماری ام اس گرفتار می شود. معاینات عصب بینایی شامل معاینه حدت بینایی، پتانسیل های بر انگیخته بینایی و معاینه دقیق خود چشم می باشد. بررسی حدت بینایی به کمک تابلو های چشمی مخصوص و ارزیابی عصب بینایی به وسیله افتالموسکوپ لنجام میگیرد. تمام این معاینات به راحتی و بدون درد قابل انجام می باشند . یافته های غیر طبیعی دیگری از قبیل لرزش کره چشم (نیستاگموس) نیز می تواند وجود داشته باشد که ناشی از بیماری ام اس و یا اختلال دیگر با منشاء گوش داخلی می باشد.

علاوه بر معاینات نورولوژیک، تست های دیگری از قبیل ام آر آی نیز به طور متداول انجام می شود. اگرچه فقط به کمک ام آر آی می توان ضایعات ام اس را مشاهده کرد، اما یا این وجود، تشخیص قطعی تنها به استناد ضایعات موجود در ام آر آی ممکن نمی باشد. ام آر آی ممکن است تمام ضایعات را خصوصا در مراحل اولیه بیماری نشان ندهد و نیز ضایعاتی مشابه با ضایعات ام اس ممکن است در ام آر آی دیده شوند که ناشی از سایر بیماری های دستگاه عصبی باشند.
تصویر برداری ام آر آی
ام آی آی اندازه، پراکندگی و تعداد ضایعات یا پلاک های مغز و گاهی نخاع را به وضوح نشان می دهد.
این روش، ابزاری بسیار مفید می باشد زیرا می تواند تغییرات فعالیت بیماری را طی زمان نشان دهد.
با تزریق ماده حاجب مثلا به داخل ورید های بازو ممکن است بتوان ضایعات جدید، حتی در مراحل اولیه التهابی را تشخیص داد.
ضایعات تشخیص داده شده در ام آر آی در کنار سابقه بالینی بیمار و معاینات نورولوژیک می توانند شاخص تقریبا مطمئنی برای تشخیص بیماری ام اس باشند.
انجام ام آر آی:
آم آر آی روشی بسیار حساس و دقیق جهت تصویر برداری از ضایعات مغزی می باشد (شکل زیر آ و ب). انجام این روش می تواند برای بیمار خسته کننده باشد زیرا از نظر زمانی کمی طولانی است. یا تصویربرداری معمولی با این روش معمولا بین 10 تا 20 دقیقه طول می کشد و در هنگام انجام آن بینار باید روی یک میز مخصوص که در داخل یک لوله بزرگ حرکت می کند دراز بکشد و کوچکترین حرکتی انجام ندهد. سروصدای دستگاه ممکن است تا حدی بیمار را آزار دهد، لذا در بعضی مراکز به بیمار وسیله ای جهت گذاشتن در گوش به منظور کاهش صدا داده میشود و یا برای او موسقی پخش میشود.

علاوه بر این، وسیله ای در اختیار بیمار قرار داده می شود تا در صورت بروز مشکل در زمانی که در داخل دستگاه قرار دارد، با فشار یک دکمه با رادیولوژیست ارتباط برقرار کند.
در ام آر آی از اشعه ایکس استفاده نمی شود، لذا می توان هر چند بار که لازم باشد ان لا انجام داد.
پتانسیل های بر انگیخته:
در جریان بیماری ام اس به علت تخریب غلاف های میلین که پوشاننده رشته های عصبی و عایق و محافظ آنها می باشند، هدایت عصبی در مناطقی که اعصاب بدون میلین هستند به شدت کند می شود.
در جریان بررسی پتانسیل های برانگیخته (EPs) ، زمان مورد نیاز برای رسیدن یک تحریک عصبی مغز به دقت ثبت شده و با مقایسه این زمان در بیمار و فرد سالم، میزان تاخیر هداین پیام عصبی مشخص می شود.
با اندازه گیری فعالیت الکتریکی مغز، متخصص مغز و اعصاب می تواند ضایعای را شناسایی کندکه علائم بالینی را ایجاد نکرده است. روش های غیر تهاجمی مانند پتانسیل های برانگیخته که میزان پاسخ الکتریکی مغز به تحریکات خاص را مشخص می کنند، هنوز دارای ارزش فراوانی هستند، به ویژه در مواردی که تشخیص هنوز قطعی نشده است.
بررسی پتانسیل برانگیخته به پزشک متخصص مغز و اعصاب کمک می کند تا موارد غیر طبیعی در هدایت عصبی را در ضایعاتی که به اصطلاح خاموش نامیده می شوند و هنوز حتی هیچ اختلال نورولوژیک بالینی ایجاد نکرده اند، مشخص کند.
پتانسیل های برانگیخته نه تنها در تشخیص بیماری ام اس بلکه جهت بررسی سیر بیماری نیز مفید هستند.
پتانسیل های بر انگیخته بینایی:
پتانسیل های بر انگیخته بینایی عموما به عنوان بخشی از روند تشخیص بیماری ام اس انجام می شوند. در این روش مدت زمان لازم برای هدایت اطلاعات بینایی از طریق عصب بینایی به منطقه ای از مغز که مسئول پردازش ابتدایی اطلاعات بینایی است، اندازه گیری می شود.
در این روش غیر تهاجمی ، الکترودهایی رو سر بیمار قرار داده می شوند و فعالیت الکتریکی داخل مغز (امواج مغزی) بیمار را شناسایی می کنند. برای سنجش پیام های عصبی که در طول عصب بینایی (بین چشم ها و مغز) انتقال می یابند، از بیمار درخواست می شود که به یک صفحه شطرنجی که مربع کوچکی در وسط دارد خیره شود.

آسیب عصب بینایی موجب بروز اختلالاتی در پتانسیل برانگیخته بینایی (VEP) می شود. از آنجایی که این اختلالات در 75 تا 97 درصد بیماران ام اس دیده می شود شناسایی آنها در فردی که از نظر بالینیف بینایی طبیعی دارد، ممکن است به تشخیص بیماری ام اس کمک کند.
تست های آزمایشگاهی:
کشیدن مایع نخاعی:
تشخیص بیماری ام اس کار آسانی نیست، و از تست های آزمایشگاهی می توان برای فراهم کردن شواهد بیشتر استفاده نمود. یکی از این تست ها ، نمونه برداری از مایع مغزی نخاعی (CSF) از منطقه حاوی مایع در نخاع است. در حین نمونه برداری مایع مغزی نخاعی، شما باید دراز بکشید و یک سوزن مخصوص، مایع را از نخاع شما خارج می کند. ممکن است لازم باید برای انجام این تست، چند ساعتی را در بیمارستان بگذرانید.
کشیدن مایع نخاعی در جهت تایید یا رد تشخیص بیماری ام اس مورد استفاده قرار می گیرد. تست های مختلفی را می توان بر روی مایع مغزی نخاعی انجام داد مثل بررسی وجود نوارهای اولیگوکلونال که می توانند نشانگر وجود بیماری ام اس باشند.
اکثر مبتلایات به بیماری ام اس ثابت شده (90 درصد آنها) در بررسی مایع نخاعی شواهدی دال بر وجود بیماری ام اس را نشان می دهند.
به طور خلاصه، تصویر برداری ام آر آی، پتانسیل های برانگیخته و کشیدن مایع نخاعی هیچ کدام روش قطعی تشخیص بیماری ام اس نمی باشند، به این معنا که ام اس نمی تواند بر اساس این تست ها به تنهایی و به طور قطعی تشخیص داده شود.
در واقع از این آزمون ها بیشتر در جهت کمک به تشخیص نهایی و تایید یا رد آن استفاده می شود، لذا هر کدام از این تست ها باید به دقت توسط یک فرد متخصص تفسیر شوند.
تشخیص زودرس:
روش های گوناگونی برای راهنمایی پزشک در جهت تشخیص بیماری ابداع شده اند. برای تشخیص قطعی بیماری ام اس، معیارهای تشخیصی خاصی باید وجود داشته باشد.
در سال 2001 یک معیار تشخیصی جدید به منظور تشخیص زودرس بیماری ام اس عرضه شد که بعدا تکمیل تر شد. این معیار که اصطلاحا معیار مک دونالد نام دارد، بر اساس یافته های بالینی بیمار و نتایج تصویر برداری ام آر آی می باشد.
در حال حاضر، تکنیک های جدید ام آر آی و این معیارهای تشخیصی جدید افتراق بهتر ام اس را از سایر بیماری هایی که علائم مشابه دارند، ممکن می سازد.
به لطف این تکنیک های تشخیصی پیشرفته، امروزه پزشکان شانس بیشتری را برای شروع درمان ام اس در مراحل اولیه بیماری دارند.
تحقیقات نشان داده است که درمان فوری می تواند تاثیر مثبتی بر جلوگیری از آسیب داشته باشد. علاوه بر این باعث کاهش یا تاخیر در بروز آسیب عصبی غیر قابل برگشت می شود.

تاریخچه:

در اواخر قرن نوزدهم میلادی، دكتر ژان مارتین شاركو و سایر عصب شناسان سعی نمودند كه با استفاده از شوك الكتریكی و داروی استریكنین (سمی كه باعث تحریك اعصاب می شود) بیماری ام اس را درمان نمایند. دكتر شاركو اعتقاد داشت كه علایم و مشكلات بیماران مبتلا به ام اس در صورتی كه اعصاب آنها با استفاده از این روشها، پیامها را سریعتر انتقال می دهد، از بین خواهد رفت و بهبود خواهند یافت. همچنین دكتر شاركو به بیماران دچار ام اس، طلا و نقره تزریق می كرد، زیرا چنین تزریقاتی به نظر می رسید كه در درمان بیماری سیفلیس (یك بیماری مقاربتی) با برطرف نمودن علایم عصبی آنها مفید باشد. با اینحال هیچكدام از درمانهای دكتر شاركو در آن زمان برای بیماران مبتلا به ام اس ارائه نمود مؤثر نبودند.

در آن هنگام پزشكان دیگری نیز سعی نمودند با استفاده از داروهای گیاهی و وادار كردن بیماران به استراحت در بستر، این بیماران را درمان نمایند، اما این اقدامات نه تنها باعث درمان بیماری ام اس نشد، بلكه از حملات آن نیز جلوگیری نكرد. در اواخر قرن نوزدهم، امید به زندگی برای بیماران مبتلا به ام اس بعد از شروع بیماری شان، پنج سال بود.

در طی دهه های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ میلادی، پزشكانی كه به غلط فكر می كردند كه وجود لخته های خونی و یا نارسایی در جریان خون باعث پیدایش بیماری ام اس می گردد، از داروهای رقیق كننده خون مانند دیكومارول برای حل كردن این لخته ها استفاده می كردند. این داروها هیچگونه اثری بر روی پیشگیری از حملات حاد بیماری ام اس و یا كند كردن روند پیشرفت بیماری نداشت. اخیراً نیز استفاده از یك داروی رقیق كننده خون به نام هپارین نیز غیر مؤثر اعلام شده است.

در طی دهه ۱۹۵۰ میلادی، چند تن از پزشكان اقدام به تزریق خون به بیماران مبتلا به ام اس نمودند، زیرا معتقد بودند كه تزریق خون جدید ممكن است باعث تقویت سیستم ایمنی در مواجهه با ویروسهایی كه ممكن است باعث بیماری شوند گردد. بعضی از پزشكان عقیده داشتند كه تزریق خون تازه می تواند باعث رقیق شدن هرگونه ماده شیمیایی غیر طبیعی موجود در خون شود كه باعث بیماری شده است. با اینحال بعد از مدتی ثابت شد كه تزریق خون به این بیماران، هیچگونه مشكلی را حل نخواهد كرد.در دهه ۱۹۵۰ میلادی بسیاری از پزشكان برای درمان بیماری ام اس داروهای مختلفی را امتحان نمودند تا شاید یكی از آنها بتواند برای درمان این بیماری مؤثر واقع شود. سوكسینات ها (كه باعث بهبود اكسیژن رسانی به بدن می شود) تترا اتیل آمونیوم (كه باعث تقویت گردش خون بدن می شود)، داروهای پاین آورنده فشار خون، داروهای ضدافسردگی، داروهای ضد آكنه، هیستامین ها و سایر داروهای ضد آلرژی و انواع ویتامین ها، داروهایی بودند كه برای درمان بیماری ام اس مورد آزمایش قرار گرفتند. گرچه بعضی از بیماران بعد از مصرف یك یا چند نوع از این داروها، احساس نمودند كه حالشان بهتر شده است، اما تحقیقات بعدی پزشكان نشان داد كه چنین نتایجی بیشتر احتمال دارد كه بطور اتفاقی و برحسب شانس ایجاد شده باشد زیرا هیچ كدام از این داروها واقعاً بر روی ام اس اثری ندارند.

گامهایی در مسیر صحیح درمان:

در طی دهه ۱۹۶۰ میلادی، هنگامی كه دانشمندان شروع به درك صحیح تری از نقش سیستم ایمنی بدن در ایجاد بیماری ام اس نمودند، پزشكان از هورمون كورتیزون و سایر داروهای كورتون دار كه برای كاهش التهاب در بدن بكار می رود، استفاده نمودند. وقتی كشف شد كه دادن هورمون استروئیدی ACTH به حیوانات می تواند آنها را از ابتلا به یك بیماری شبیه ام اس محافظت نماید، پزشكان تصمیم گرفتند كه از این هورمون برای درمان مبتلایان به ام اس نیز استفاده كنند. در تحقیقی كه در سال ۱۹۶۹ میلادی انجام شد، مشخص گردید كه داروی ACTH بعنوان اولین دارویی كه باعث سرعت بخشیدن در روند بهبود حمله حاد ام اس می شود مطرح می باشد. بلافاصله پس از این كشف، انواع مختلفی از داروهای استروئیدی برای درمان حملات حاد ام اس مورد استفاده قرار گرفت و بعنوان روش درمانی استاندارد این بیماری در نظر گرفته شد.

استروئیدها (یا همان داروهای كورتون دار) باعث كوتاه شدن حملات حاد ام اس می شوند كه این كار را با كاهش التهاب در سیستم عصبی انجام می دهند، اما این داروها قارد به پیشگیری از عود یا كند كردن روند كلی بیماری نیستند. تا دهه ۱۹۸۰ میلادی هیچگونه دارویی كه بتواند واقعاً باعث كند شدن بیماری ام اس شود وجود نداشت. اكثر داروهایی كه باعث كند شدن روند بیماری می شوند، سیستم ایمنی بدن را با استفاده از ماده شیمیایی به نام اینترفرون تنظیم می كنند. روش جدید دیگری كه از پیشرفت بیماری جلوگیری می كند، استفاده از یك پروتئین مشابه میلین می باشد كه باعث می شود سیستم ایمنی بدن فریب بخورد و بجای میلین به آن حمله نماید.

در حال حاضر برای درمان بیماری ام اس معمولاً از یك یا چند داروی كند كننده بیماری، داروهای استروئدیی (كورتون دار) برای كم كردن شدت حملات ناگهانی و نیز داروهایی دیگر برای كاهش علایم و مشكلاتی كه برا ثر از بین رفتن میلین ایجاد شده است، استفاده می كنند.
داروهای حاوی اینترفرون كه برای كند كردن روند پیشرفت بیماری ام اس استفاده می شود از انواع اینترفون بتا و اینترفون بتا a ۱ می باشند. داروی بتاسرون (Betaseron) و داروی بتافرون (Betaferon) كه نامهای تجاری اینترفرون بتا می باشند، از سال ۱۹۹۴ میلادی به بازار دارویی وارد شده اند و چون هنوز مدت زمان زیادی از مصرف آنها نمی گذرد، پزشكان هنوز از اثرات طولانی مدت آنها اطلاعی ندارند. اما در تحقیقات بالینی نشان داده شده است كه این داروها باعث كاهش تعداد و شدت حملات ام اس در حدود دو سوم بیماران می گردند. همچنین این داروها باعث كاهش تعداد مناطق جدید از بین رفتن میلین می شوند كه با استفاده از ام آر ای مشاهده می گردد.

به نظر می رسد كه اینترفون بتا در انواع ام اس عود كننده فروكش كننده و پیشرونده ثانویه بخوبی كار می كند. این دارو بصورت تزریقی بوده و بطور یك روز در میان از آن استفاده می شود. بعضی از بیماران یاد

می گیرند كه خودشان آمپول را به خودشان تزریق نمایند اما بعضی دیگر ترجیح می دهند كه افراد دیگری این كار را برایشان انجام دهند. تزریق اینترفون بتا می تواند باعث قرمز شدن، تورم و درد در محل تزریق شود. همچنین می تواند باعث ایجاد علایم شبیه آنفلوآنزا و افسردگی شود. تزریق این دارو در هنگام حاملگی باعث بروز نواقصی در جنین می گردد.دومین دارویی كه برای كند كردن بوند پیشرفت بیماری از آن استفاده شد، داروی اینترفرون بتا ۱ a بود كه در سال ۱۹۹۷ میلادی با نام تجاری آوونكس (Avonex) به بازار آمد. این دارو از نظر شیمیایی خیلی شبیه به اینترفرونی است كه بطور طبیعی در بدن ساخته می شود. مصرف داروی آوونكس برای بیماران بسیار راحت تر است زیرا بر خلاف اینترفرون بتا، این دارو را می توان هفته ای فقط یك بار تزریق نمود و در بسیاری از افراد باعث هیچگونه التهابی در محل تزریق نخواهد شد. با اینحال همانند اینترفرون بتا، این دارو نیز می تواند علایم شبیه آنفلوآنزا و افسردگی ایجاد نماید و نباید آن را در هنگام حاملگی مصرف نمود.

داروی آوونكس همانند دو دارویی كه از اینترفرون بتا ساخته می شوند (یعنی بتاسرون و بتافرون) باعث كا/هش شدت و تعداد حملات ام اس می شود و از تعداد پلاك های عصبی كم می نماید و به بیمار اجازه می دهد كه عملكرد فعلی جسمی و روحی خود را به مدت طولانی تری حفظ نماید.در سال ۲۰۰۲ میلادی، سازمان دارو و غذای آمریكا (FDA) نوع دیگری از اینترفرون بتا a ۱ را با نام ریبیف (Rebid) مورد تأیید قرار داد. داروی ریبیف شباهت زیادی به داروی آوونكس دارد و مزایای آن نیز شبیه آوونكس است اما در بعضی از بیماران بهتر كار می كند. با این حال همه بیماران قادر به تحمل داروی ریبیف نمی باشند زیرا دارای عوارض جانبی ای مثل بروز التهاب در محل تزریق، مشكلات كبدی و كاهش تعداد گلبولهای سفید می باشد.

گلاتامیر استات با نام تجارتی كوپاكسون (Copaxone) داروی دیگری است كه برای كند كردن پیشرفت بیماری ام اس در دسترس می باشد. این دارو با فریب سیستم ایمنی بدن باعث می شود كه جلوی انهدام میلین گرفته شود. از آنجایی كه داروی كوپاكسون خیلی جدید می باشد، پزشكان هنوز نمی دانند كه در طولانی مدت این دارو چگونه اثر می كند، اما تا حالا به نظر می رسد كه در افرادی كه دچار ام اس نوع عود كننده فروكش كننده هستند باعث كاهش تعداد و شدت حملات حاد می شود. با اینحال، گرچه این دارو به آن اندازه كه اینترفرون بتا به بیماران كمك می كند، اثر ندارد و باید بطور روزانه هم تزریق شود، اما داروی كوپاكسون دارای عوارض جانبی كمتری می باشد و بنابراین برای بیمارانی كه نمی توانند اینترفرون بتا را تحمل نمایند، داروی مناسبی می باشد.

سایر داروهای كند كننده روند پیشرفت بیماری:

به غیر از داروهایی كه بطور معمول برای كند كردن روند پیشرفت بیماری ام اس استفاده می شود، پزشكان امروزه می توانند از داروی میتوگزانترون با نام تجارتی نووانترون (Novantrone) نیز برای بیماران خود تجویز نمایند. این دارو كه در ابتدا برای درمان سرطان ساخته شده بود، اخیراً توسط سازمان دارو و غذای آمریكا (FDA) برای درمان ام اس هم تأیید شده است. آزمایشهای بالینی نشان داده است كه اگر این دارو هر سه ماه یك بار بصورت داخل وریدی تزریق شود باعث كند شدن روند پیشرفت بیماری ام اس در انواع عود كننده فروكش/ كننده، پیشرونده ثانویه و پیشرونده عود كننده خواهد شد و از تعداد پلاكهای عصبی جدید نیز خواهد كاست. با اینحال این دارو دارای عوارض جانبی زیادی مثل تهوع و ریزش مو می باشد و می تواند به نارسایی قلبی و كبدی نیز منجر شود، بنابراین باید به مقدار كم مصرف شود و فقط برای بیمارانی كه به سایر درمانها پاسخ نمی گویند تجویز شود.

برای بیمارانی كه دارای بیماری خیلی شدیدی هستند و از سایر درمانهای ام اس استفاده نمی برند، تجویز داروهای سركوب كننده ایمنی مثل كلوسپورین كه معمولاً در بیماران پیوندی برای جلوگیری از رد عضو پیوند شده استفاده می شود، می تواند راه چاره مناسبی باشد، این داروها را فقط باید در موارد خاص و ناامید كننده ام اس مصرف نمود زیرا فقط گاهی اوقات كمك كننده هستند و گاهی اوقات نیز باعث بروز عوارض جانبی شددی می شوند كه باعث بیمارتر شدن فرد می گردند.

زمان استفاده از داروهای كند كننده روند بیماری:

صرف نظر از اینكه برای یك بیمار مبتلا به ام اس از چه داروی كند كننده روند بیماری استفاده می شود، انجمن ام اس ایالات متحده آمریكا توصیه می كند كه این درمان باید هرچه سریعتر انجام شود و نباید به شدت یا میزان عود بیماری توجهی نمود. این انجمن در مورد این توصیه به تمام پزشكان آموزشهایی را ارائه داده است زیرا بسیاری از پزشكانی كه در مورد بیماری ام اس تخصص و آگاهی كافی ندارند از نیاز این بیماران به شروع درمان سریع خبر نداشته و در نتیجه منتظر می مانند تا علایم بیماری بدتر شده و سپس درمان را آغاز می كنند.

به غیر از سریعتر آغاز نمودن درمان برای كند كردن روند پیشرفت بیماری ام اس، متخصصین توصیه می كنند كه این درمان باید بطور نامحدودی ادامه یابد تا اینكه به روشنی مشخص گردد كه بیمار از این درمان بهره ای نمی برد و یا اینكه عوارض جانبی غیرقابل تحمل آنها ظاهر شود. انجمن ملی ام اس آمریكا چنین اظهار می دارد كه قطع كردن درمان ممكن است باعث از سرگیری دوباره فعالیت بیماری شود كه در طولانی مدت می تواند بسیار وخیم باشد. با اینحال حتی با این توصیه هم، بسیاری از بیماران بخاطر پیدا شدن اثرات نامطلوب، از مصرف این داروها خودداری می كنند. امتناع شركتهای بیمه از پرداخت هزینه این داروها به بیماران مبتلا به ام اس كه ماهانه هزاران دلار می باشد و یا این اعتقاد غلط كه تا عود حمله بعدی ام اس، هیچگونه آسیب عصبی رخ نخواهد داد، از علل عمده عدم استفاده بیماران از داروها در هنگام فروكش كردن بیماری می باشد. در تحقیاقتی كه با استفاده از عكسبرداری ام آر آی (MRI) انجام شده، نشان داده شده است كه حتی در بیمارانی كه به نظر می رسد كه در مرحله فروكش كردن بیماری هستند و هیچ مشكلی ندارند، از بین رفتن میلین اعصاب همچنان ادامه دارد. به همین دلیل متخصصین در تلاش هستند كه به بیماران و سایر پزشكانی كه اطلاع چندانی از این بیماری ندارند اهمیت ادامه استفاده از داروها را حتی در هنگام فروكش كردن بیماری، گوشزد نمایند.

درمان:

اگر چه هنوز درمان قطعی برای بیماری ام اس پیدا نشده‌است اما روش‌های متعددی برای کاهش سرعت پیشرفت بیماری و همین‌طور فروکش سریع‌تر هر حمله و کاستن از ناتوانی‌ها و علائم آزاردهنده وجود دارد. بعلاوه در حال حاضر تحقیقات وسیعی برای دستیابی به روش‌های موثرتر درمانی وجود دارد و به نظر می‌رسد در سال‌های آینده درمان‌های جدیدتری کشف شود. در حال حاضر روش‌های درمانی این بیماری را می‌توان به چند دسته تقسیم کرد.

درمان‌هایی که در حملات عود بیماری بکار می‌روند:

متیل‌پردنیزولون، ACTH و تعویض پلاسما (پلاسما فرز)

درمان‌هایی که سرعت پیشرفت بیماری را کم می‌کنند:

1. انواع انترفرون بتا ( آونکس، بتافرون، ربیف)
2. گلاتیرامراستات (کوپاکسون)
3. فینگولیمود (گیلنیا)
4. ناتالیزوماب (تای سابری)
5. میتوگزانترون (نوانترون)

درمان‌هائیکه سبب تخفیف علائم بیماری می‌شوند

درمان های مکمل:

داروهایی که برای درمان علائم و جلوگیری از پیشرفت بیماری ام اس استفاده می شوند در اکثر موارد تنها نوع درمان مورد نیاز نمی باشند.
بسیاری ازبیماران همچنین به فیزیوتراپی ، کاردرمانی و شاوره روانپزشکی نیاز دارند.

فیزیوتراپی: بعد از یک حمله حاد ام اس از فیزیوتراپی برای به دست آوردن عملکرد اولیه عضلات استفاده می شود. انجام بعضی تمرینات ورزشی و استفاده از تحریکات الکتریکی برای افزایش قدرت و توانایی حرکات در این موارد توصیه می گردد.
کاردرمانی: در کاردرمانی به بیمار کمک می شود که مشکلات موجود در انجام کارهای روزمره اش را به نحو مناسبی اصلاح نماید.

مشاوره روانپزشکی: اشکال درکنار آمدن بابیماریهایی مثل ام اس منجر به بروزافسردگی و سایر اختلالات روانی می شود. بنابراین بیمارنیاز به مشاوره باروانپزشک و درصورت لزوم استفاده از دارو برای رفع این مشکلات خواهد داشت.

علت ها:

علتِ اصلیِ این بیماری هنوز مشخص نیست، اما این بیماری در اغلبِ موارد دارایِ توارث ژنتیکی می‌باشد و فرزندانِ افرادِ مبتلا به «ام‌ اس»، دارایِ احتمالِ زیادی برایِ اِبتلا به این بیماری می‌باشند. گمان می‌رود «ام اس» با این آنتی ژن‌ها در ارتباط باشد. بر این اساس، یک ژنِ فرضی برای این بیماری در نظر گرفته شده‌است که «MSSG» نامیده می‌شود. همچنین به تازگی مشخص شده‌ است که جهش در ژن «PTPRC» که بر روی کروموزوم۱ قرار دارد، نیز در بروزِ «ام‌اس» نقش دارد. پروتئین «PTPRC» یا «CD۴۵» یک رِسِپتورِ غشایی است که در غشاءِ همه سلول‌های خونی، به جز گلبول‌های قرمز بالغ وجود دارد. این رِسِپتور، نقش تیروزین فسفاتازی دارد و در غیرِ فعال کردنِ JAK-کیناز نقش دارد.

پروفسور کاظم فتحی، رئیس آکادمی جراحان اعصاب و استخوان آمریکا گفت: هنوز علت اصلی بروز بیماری ام‏ اس MS مشخص نیست اما برخی دانشمندان معتقدند که بر اثر یک سری ویروس‌های کم‏ رشد که اکثر آنها از خانواده ویروس‌های سرماخوردگی و زکام هستند ایجاد می‌شود. وی زکام‌های متعدد که بیشتر بر اثر آلودگی هوا اتفاق می‌افتد را عامل مهم شیوع ابتلا به ام‌اس در ایران دانسته‌است.

در ماههای پایانی سال۲۰۰۹ میلادی شبکه‌ای تلویزیونی نتایج کار تحقیقاتی چند سال گذشته دکتر زامبونی و همکارانش را به نمایش درآورد. دکتر زامبونی متخصص عروق و استاد دانشگاه فرارا در ایتالیا با مشاهده نزدیک همسر خود که به بیماری ام اس مبتلا بود و همچنین آزمایش‌ها و بررسی‌هایی که به عمل آورد به این نتیجه رسید که علت بیماری ام اس تجمع و رسوب آهن در رگهای مغزی است. درحال حاضر در چندین دانشگاه معتبر بحث‌هایی برای بررسی این نظریه هستند.

گروههای در معرض خطر:

عموما دو گروه از اشخاص دچار اين بيماري ( MS ) مي شوند:
۱ـ‌ گروه اول:‌
اين نوع افراد عموما اشخاصي هستند فوق العاده حساس, زودرنج و عصبي و با كمترين ناملايمات از حالت عادي خارج شده و تعادل خود را از دست مي دهند و ساعت ها فكر خود را مشغول كرده و به خود و ديگران پيله مي كنند.
۱ـ گروه دوم:
افرادي هستند كه از نظر ژنتيك داراي طبع سردي بوده و مدام از غذاهاي سردي بخش (غذاهائي با pH اسيدي) به حد وفور استفاده مي كنند و علاقه زيادي به خوردن ترشي, سركه, تمبر هندي,‌ ماست,‌ قره قورت و امثالهم دارند.
حال اين دو گروه افراد را مورد بررسي و مطالعه دقيق قرار مي دهيم تا علت هاي اين بيماري دقيقا مشخص شود و سپس به درمان اين بيماري لاعلاج و يا صعب العلاج از نظر علم پزشكي روز (مدرن) كه شناخته شده نيست مي پردازيم,‌ تا شما عزيزان متوجه شويد كه اين بيماري غير قابل علاج از نظر پزشكي، در واقع علاج پذير بوده و مي توان آن را به لطف خداوند درمان كرد.
البته هر چه سريعتر شناخته شود به همان نسبت به درمان سريعتر جواب مي دهد و شخص از اين گرفتاري نجات پيدا مي كند.
متاسفانه علم پزشكي روز در دنياي مدرن امروزي فقط و فقط درمان را در دارو مي بيند و بس! خصوصا علم پزشكي در كشور عزيز ما ايران چشم به دست پزشكان غرب خصوصا دكتران دارو ساز غرب دوخته و منتظرند كه چه زماني آنان اعلام كنند كه داروي فلان بيماري كشف و ساخته شد و پزشكان ايران از آن استفاده نمايند‌.
در اينجا سوالي پيش مي آيد كه آيا اين امكان وجود ندارد كه بيماريها را بدون استفاده از دارو درمان كرد؟‌
چرا پزشكان محترم به جاي اينكه وقت با ارزش خود را صرف كشف و ساختن دارو نمايند اين وقت را صرف تشخيص و كشف علت بيماري ها نمي كنند؟‌
در حقيقت بيماري علت نيست كه مي خواهيم با دارو از بين ببريم بلكه معلول است اگر علت را كشف كرديم و آن را از بين برديم معلول نيز از بين خواهد رفت يعني بيماري ديگر مفهومي ندارد و مسلماً با اين روش بيماري براحتي از بين خواهد رفت.
ضمنا پيشگيري مهمتر از درمان است! چرا پيشگيري نكنيم؟‌ در حاليكه پيشگيري هزينه اي ندارد.
علت بيمار شدن گروه اول:
۱ـ‌ حساس بودن‌, زودرنج شدن و عصبي بودن و پيله كردن:‌
يكي از عمده ترين علت هاي اين بيماري عصبي شدن افراد است كه آن را مورد مطالعه و بررسي قرار ميدهيم. يكي از عمده علتهاي عصبي شدن در واقع كمبود مواد غذايي يا مواد معدني و ويتامين ها در بدن بوده و همچنين مواد زائد در سلولها و بافتها ست.
هرگاه شخص از نظر فيزيولوژي دچار اختلال شود از نظر سيستم عصبي نيز دچار ناراحتي روحي و رواني خواهد شد و با كمترين برخوردي عكس العمل نشان خواهد داد. براي درك بهتر اين مساله مي توانيم (همو ستاز) را مورد بررسي قرار دهيم.

۲ـ ‌علت حساس و زود رنج بودن:
وقتي كه تعادل املاح معدني در بدن بهم مي خورد,‌ انسان با كمترين برخوردي عصبي مي شود و هم چنين كار غدد درون ريز در بدن مختل مي شود. همين امر موجب مي شود كه ترشحات طبيعي معده مختل شده و دو برابر حد طبيعي اسيد ترشح شود.

روزانه معده يك انسان بالغ حدود ۲ ليتر اسيد كلريدريك ترشح مي كند كه در هضم غذا نقش اصلي را ايفا مي كند. وقتي كه انسان دچار عصبيت مي شود اين مقدار اسيد به دو برابر حجم واقعي و طبيعي خود مي رسد كه در واقع روزانه 4 ليتر اسيد معده كه فوق العاده قوي است ترشح مي شود. همچنين با عصبي شدن كار غدد درون ريز از جمله:‌ غده هيپوفيز در مغز,‌ غده تيروئيد در جلوي گردن و غدد پاراتيروئيد و غده مهم و حياتي لوزالمعده (پانكراس) و غده فوق العاده حياتي فوق كليه كه اپينفرين و نوراپينفرين و كورتيزول ترشح مي كنند مختل شده و تخمدان ها در خانم ها و بيضه ها در آقايان نيز كارشان مختل مي شود.

اختلال در غدد درون ريز موجب مي گردد كه سيستم داخلي بدن بهم ريخته و انسان از حالت تعادلي روحي و رواني خارج گردد اگر بخواهيم همه غدد درون ريز را بطور مفصل و جداگانه توضيح دهيم از حوصله اين مقاله خارج است و به همين مقدار اشاره بسنده مي كنيم تا علت روشن شود. چون غدد درون ريز در بدن يك حالت پس خورد (‌ FeedBack )‌ را دارد و با سيستم عصبي و محركهاي شيميايي كار مي كند اگر اين سيستم مختل شود، نتيجه مشخص است و آن عدم هماهنگي بين اندام هاي بدن است و اين عدم هماهنگي يعني اختلال در كليه سيستمهاي بدن انسان، در نهايت خارج شدن انسان از حالت تعادل و بيماري است.
يكي از عوارض مهم عصبي شدن اثرات مخرب روي سيستم گوارش است كه مقداري در اين باره صحبت مي كنم تا علت پيله كردن در افراد مشخص شود و شما عزيزان به اين مساله آگاه شويد.

۳ـ‌ علت پيله كردن در افراد عصبي و حساس و زود رنج چيست؟‌
همان طور كه قبلا بيان شد بر اثر عصبي شدن اسيد معده دو برابر حجم طبيعي خود ترشح مي شود و همين امر موجب مي شود كه ناراحتي هاي گوارشي افزايش يابد و در نهايت شخص دچار زخم معده و زخم اثني عشر شده و بيشتر عصبي مي شود و همين امر موجب مي گردد كه مواد لازم به اندازه كافي به سلول ها و در نهايت به اندام ها نرسد.

يكي از شايع ترين بيماري هاي گوارشي يبوست مزاج است كه همين امر باعث مي شود كه شخص مبتلا به بيماري يبوست شود در اين حال بيمار فوق العاده عصبي و حساس و زودرنج مي شود. علي الخصوص به خود و يا به ديگران پيله مي كند.

علت بيمار شدن ‌گروه دوم:‌
افرادي هستند كه از نظر ژنتيك داراي طبع سردي بوده و مدام از غذاهاي سردي بخش (غذاهايي با pH ا سيدي)‌ به حد وفور استفاده مي كنند. قبل از اين كه در مورد گروه دوم صحبتي شود براي روشن شدن افكار شما عزيزان مطالبي را بايد عنوان كنم تا شما عزيزان متوجه شويد كه گروه دوم چگونه افرادي هستند و چرا دچار اين بيماري مي شوند. اگر كليه انسان هاي موجود در كره خاكي را دقيقا مورد بررسي و مطالعه قرار دهيم به چنين نتيجه اي خواهيم رسيد انسان ها را به 3 گروه عمده تقسيم مي كنيم
۱ـ‌ افرادي كه داراي طبع سردي هستند.
۲ـ‌ اشخاصيكه از طبع گرمي برخوردارند.
۳ـ كسانيكه داراي طبع معتدلي هستند.
طبع چيست؟‌
حالتي است كه عواملي چون محيط زيست شرائط آب و هوايي,‌ نوع تغذيه، عوامل جغرافيايي, دماي محيط و نحوه زندگي و نژاد حالتي را از نسلي به نسل ديگر انتقال مي دهد و آن حالت ارثي است اين حالت ها در افراد مختلف متفاوت بوده و بعضي از افراد بدنشان گرايش به حالت اسيدي داشته كه اين حالت را از نظر طب قديم (طبع سرد)‌ مي نامند. و اين طبع تا آخر عمر با شخص بوده و تغييري نمي كند.

و اما افرادي كه بدنشان گرايش بسوي بازي (قليايي) دارند به آن دسته از افراد مي گوييم كه از طبع گرمي برخوردارند.

و اما طبع معتدل طبعي است ميان سرد و گرم كه در واقع حالت تعادل را دارد و عموما اينگونه افراد نسبت به دو گروه ديگر كم بوده و كمتر دچار انواع بيماري ها مي شوند. يعني pH بدن اينگونه افراد بيشتر حالت تعادل را دارد و براحتي تغيير نمي كند.
نتيجه:‌ پس طبع سرد كه ارثي است و افرادي كه داراي چنين طبعي هستند اگر در مورد غذاي مصرفي روزانه خود دقيق نباشند بيشتر در معرض بيماري ( MS ) ‌ قرار مي گيرند. زيرا مواد غذايي هم مثل انسان داراي طبايع مختلف بوده و بايد مورد مطالعه و بررسي قرار گيرد تا طبع مواد غذايي مشخص شود در غير اين صورت افراد دچار انواع بيماري ها خواهند شد.
بعنوان مثال:‌ آيا تاكنون انديشيده ايد كه فرق ماست با ترشي و خرما چيست؟‌
هر كدام چه اثرات مفيد يا مخربي را در مغز و ساير اندام هاي بدن ايجاد مي كنند يا خير؟‌
بدن انسان هم از اندام هاي مختلفي تشكيل شده و هر كدام داراي طبع مختلفي هستند كه مختصري به آن مي پردازيم. جالب توجه اين كه بدن انسان از اندام هاي مختلفي تشكيل شده است مانند:
مغز,‌ كليه ها,‌ كبد,‌ استخوان ، سيستم گوارش و امثالهم... از نظر طب قديم هر كدام از اين اندام ها داراي طبع خاصي بوده كه بايد مورد شناسايي قرار گيرد, تا اشخاص در نوع غذاي مصرفي خود دقت بيشتري را مبذول دارند.

بعنوان مثال ‌سيستم مغز و اعصاب (اعصاب مركزي) از طبع سردي برخوردار است يعني اين اندام گرايش بحالت ا سيدي دارد و اگر افراد از غذاهاي سردي بخش (‌اسيدي)‌ مرتب استفاده نمايند اين عضو حساس را دچار اختلال و بيماري خواهند نمود از جمله ( MS )‌

رژیم غدایی:

سه ترکیب غذایی در بهبودی نسبی بیماران ام.اس:
نوعی نوشیدنی :
که با خرما، شيرسويا، جوانه‌ي گندم، دارچين و يخ تهيه مي‌شود اثر خارق‌العاده‌يي در کنترل ام اس دارد زيرا خرما حاوي منگنز و شيرسويا سرشار از لسيتين و جوانه‌ي گندم منبع منابعي براي ويتامين E مي‌باشد. مواد لازم براي تهيه‌ي اين نوشيدني معجزه‌گر براي دو نفرعبارت است از:

خرما 5 عدد
شيرسويا 500 ميلي‌ليتر
جوانه‌ي گندم 2 قاشق غذاخوري
دارچين ‌کمي (در صورت تمايل)
يخ کمي ( در صورت تمايل)
طرز تهيه اين نوشيدني:
1- همه‌ي مواد فوق را در مخلوط‌کن ريخته و به طور کامل به هم بزنيد.
2- نوشيدني‌ را در ليوان ريخته و در صورت تمايل مقداري دارچين روي آن بپاشيد. اين نوشيدني مواد زيرا را تأمين مي‌کند:
180 کيلوکالري انرژي
21 گرم کربوهيدرات
14گرم پروتئين
7 گرم چربي
7 گرم فيبر
میان وعده هایی حاوی دانه های روغنی:
اینها نيز اثر قابل توجهي در کنترل ام اس دارند. مواد لازم براي تهيه‌ي يک نوع از اين ميان وعده‌ها عبارت است از: دانه‌هاي روغني پوست کنده شامل تخمه‌ي آفتابگردان، تخمه‌ي کدو، شاه دانه، کنجد 250 گرم، روغن زيتون 2 قاشق غذاخوري
طرز تهيه اين ميان وعده:
1- دانه‌هاي روغني را در يک کاسه ريخته روغن زيتون را به آن اضافه کرده و هم بزنيد تا دانه‌ها کاملاً با روغن آغشته شوند.
2- يک ماهيتابه‌ي بزرگ را روي شعله‌ي ملايم گاز قرار دهيد تاکمي داغ شود.
3- محتويات کاسه را درون ماهيتابه ريخته و چند دقيقه به هم بزنيد تا طلايي رنگ شود. اين نوع ميان وعده منبع بسيار مناسبي از اسيدهاي چرب ضروري و ويتامين E مي‌باشد و اثرقابل توجه در کنترل ام‌اس و بهبود وضع بيمار دارد.
نوعی سالاد :
شامل خيارحلقه شده (200 گرم)، تخم مرغ سفت پخته شده (2 عدد)، گردوي خرد شده (25 گرم)، روغن زيتون (يک قاشق غذاخوري)، ليموترش تازه (1 تا 2 عدد) ،جعفري خرد شده (2 تا 3 قاشق غذاخوري)، و ادويه (به مقدار لازم). منبع بسيار مناسبي از لسيتين و منگنز و اسيدهاي چرب امگا 3 براي بهبود وضع بدني بيماران ام‌اس مي‌باشد.

زغال اخته و سایر میوه های بنفش رنگ منجر به رفع بیماری های ام.اس، آلزایمر و پارکینسون می شود:
ه گزارش محققان دانشگاه منچستر خوردن میوه های بنفش مانند زغال اخته و نوشیدن چای سبز می تواند به دور کردن بیماری هایی چون آلزایمر ، ام.اس و پارکینسون کمک کند.
تحقیقات جدید از پروفسور داگلاس کل منتشر شده در آرشیو مجله سم شناسی ، نشان داده است که علت اکثربیماری های ناتوان کننده در بخشی است که سبب فقر در لیگند آهن بدن می شود وهمین باعث تولید سموم خطرناک می شود که می تواند تمام اجزا زندگی را تحت تاثیر قراردهد. (لیگند مهمترین عامل در تشکیل کمپلکس می‌باشد. نوع لیگند ، اندازه لیگند و تعداد لیگند در پایداری کمپلکس‌ها تأثیر فراوان دارد.)
این مواد سمی رادیکال های هیدروکسیل نام دارد و سبب بیماری دژنراتیو( تخریب تدریجی سلولهای عصبی ) در نقاط مختلف بدن است.
به منظور حفاظت از بدن دربرابر این اختلال خطرناک ، بسیار مهم است که به تغذیه توجه لازم مبذول گردد و علم به این موضوع که کلاتور آهن ، می تواند به رفع این مشکل کمک کند
میوه ها ی روشن رنگ و سبزیجات منابع بسیار خوبی از کلاتورها هستند ، به عنوان مثال چای سبز ، با میوه های بنفش به عنوان بهترین منابع در متعادل نمودن آهن هستند.
. این مقاله جدید اولین باراست که رابطه بین بسیاری از بیمار ها و اختلال در آهن بدن را برملا می سازد و سرنخ مهمی بدست می دهد درمورد چگونگی جلوگیری از آنها و یا حداقل کم کردن سرعت آن.
استدلال پروفسور کل بدین معنی است که که کمبود لیگند آهن در شروع بیماری های ناتوان کننده و سرعت آن نشان می دهد آن در مناطقی رایج است که در آن تفکر سنتی، ضعیف است و می تواند خطرناک باشد.
به عنوان مثال ،تصور میرود ویتامین ث سود زیادی برای توانایی بدن در دفاع از خود در برابر سموم و بیماری ها داشته باشد. با این حال پروفسور Kell ، استاد علوم بیو آنالیز در دانشگاه منچستر نشان می دهد که ویتامین سی بیش از حد می تواند در واقع دارای اثر عکس در نظر گرفته شده ،اگر آهن آنلیگند باشد.
تنها زمانی که آهن متعادل و مناسب ("چلاتد ") باشد ویتامین سی به طور موثر کار خواهد کرد(چلاتد یعنی قابل جذب کامل)
زیست شناسی نوین بخش عمده ای از بیماری های مختلف انسان رابه نقش ژن ها مربوط دانسته است.
واین اغراق آمیز است چون "اهمیت آهن ممکن است نادیده گرفته شود زیرا هیچ ژن مربوط به آهن وجودندارد. چیزی که من در این کار مشخص کرده ام منطقه بسیار حیاتی است برای رسیدگی بیشتر ، همانطور که بسیاری از پیش بینی های ساده تحلیل من را دنبال می کند
اگر اینطور باشد آنها ممکن است تا حد زیادی تغییر نظر دهند و دنبال همان چیزی باشند که ما برای پیشگیری و حتی درمان چنین بیماری هایی دنبال می کنیم

تاثیرات ورزش:

انجام ورزش‌هایی همچون بدن‌سازی و ایروبیک سبب حفظ بهتر قابلیت‌های مغز و اعصاب در بیماران مبتلا به ام‌اس می‌شود.
به گزارش خبرگزاری فرانسه، پژوهشگران دانشگاه ایلینواز و ماساچوست در تحقیقی که مشروح آن در مجله Brain Research به چاپ رسید اعلام کردند قسمت‌های آسیب‌دیده مغز بیماران مبتلا به ام‌اس در افرادی که ورزش می‌کنند کندتر تخریب می‌شود.
به نظر می‌رسد که ورزش‌هایی همچون بدن‌سازی و ایروبیک روی بخش‌هایی از مغز که در برابر ام‌اس آسیب‌پذیرترند نقش محافظتی داشته و سبب می‌شود قشر خاکستری مغز در حجم گسترده‌تری حفظ شود.

*چند نکته مهم ورزش می‌تواند به تخفیف علائم msکمک کند.اما بسیار مهم است که برای موفق شدن، احتیاط‌های لازم را در یک برنامه‌ی ورزشی در نظر بگیرید.

نکته‌ی مهم دیگر این است که بیش از حد به ورزش نپردازید. انجام فعالیتهای ورزشی در بیماران مبتلا به MS باید با احتیاط انجام گیرد و حرکات کششی موجب آسیب نشود. اگر در ورزش افراط کنید ممکن است موجب کشیدگی عضلات و آسیب به سیستم عضلانی شوید. افزایش درد در عضلات منجر به خستگی بیش از حد و وارد شدن استرس به بدن و ذهن می‌شود. قبل از آغاز برنامه‌ی ورزشی با پزشک خود مشورت کنید.

پزشک شما ممکن است چه توصیه‌هایی برای شما داشته ‌باشد؟
* در باره‌ی نوع ورزشی که مناسب شماست و انواعی از ورزش که باید از آن اجتناب کنید.

* درمورد شدت فعالیتی که باید داشته باشید.

* درباره‌ی دوره و مدت زمانی که باید ورزش کنید و در مورد محدودیتهای فیزیکی شما.

مراجعه به سایر متخصصان مانند فیزیوتراپیست می‌تواند به شما کمک کند. فیزیوتراپیست می‌تواند با توجه به نیاز شما نوع ورزشی که مناسب شما باشد را طراحی کند. در این صورت ورزشی که متناسب با علائم بالینی، شکل بدن، نیروی بدنی و سلامت کلی شماست انجام می‌شود.

چگونه می‌توانید با ایمنی ورزش کنید؟
* همیشه قبل از شروع ورزش با نرمش مناسب بدن را گرم کنید و پس از ورزش نیز با نرمش آرام بدن را سرد کنید.

* به آرامی‌پیش بروید. مثلا اگر قرار است که 30 دقیقه ورزش کنید، با جلسات 10 دقیقه‌ای شروع کنید و به تدریج آن را افزایش دهید.

* در یک محیط امن ورزش کنید. از ورزش در سطوح لغزنده اجتناب کنید، در نور کم ورزش نکنید، قالیچه‌ها را کنار بگذارید و هر چیزی که ممکن است خطری در حین ورزش برای شما ایجاد کند را دور کنید.

* اگر در تعادل مشکل دارید، هنگام ورزش به یک نرده یا تکیه‌گاه تکیه کنید.

* هر زمانی که احساس کردید حالتان خوب نیست و یا ممکن است آسیب بببینید ورزش را متوقف کنید.

* فعالیتی را انتخاب کنید که برای شما جالب باشد و از انجام آن لذت ببرید. ورزشهای ایروبیک آبی، شنا، تای چی و یوگا ورزشهایی هستند که برای بیماران مبتلا به MS مناسب هستند.

اگر دمای بدن شما بیش از حد افزایش یابد چه اتفاقی خواهد افتاد؟
برخی از افراد مبتلا به MS به گرما حساس هستند. به این معنا که در مواقعی که بدن گرم می‌شود و دمای آن افزایش می‌یابد علائم بیماری دوباره پدیدار شده و یا بدتر می‌شوند. در هنگام ورزش دمای بدن افزایش می‌یابد.

چگونه می‌توان از افزایش بیش از حد دمای بدن جلوگیری کرد؟
* در ساعات گرم روز ، ورزش نکنید و از ورزش در ساعات 10 صبح تا 3 بعد از ظهر خودداری کنید. اگر بیرون از منزل ورزش می‌کنید، سعی کنید صبحها و یا عصرها ورزش کنید.

* مقدار زیادی مایعات خنک بنوشید.

* مراقب حالتهای بدن خود باشید. اگر دچار علائمی‌شدید که قبل از ورزش آنها را نداشتید، آرامتر ورزش کنید و یا ورزش را متوقف کنید تا بدنتان خنک شود.

* شنا، ورزشهای آبی و نرمشهای آبی ایروبیک بدن شما را حین ورزش خنک نگه می‌دارند. قبل از ایکه وارد آب شوید در باره‌ی دمای آب استخر از مسئول استخر سؤال کنید. همچنین مطمئن شوید که سطوح لغزنده در اتاق کمدها و در اطراف استخر وجود نداشته باشد.

داروهای رایج:

تيزانيدين: tizanidine نام تجاري: پاتانول زانافلكسpatanol Zanaflex (Elan/Athena Neurosiences)

مورد استفاده: مديريت و بسامان كردن افزايش سفتي عضله ها و انقباض عضلاني متناوب و شديد.Tizanidine اولين درمان جديد خوراكي طي بيست سال گذشته ( بعد از بكلوفن) است كه براي كنترل و بسامان كردن افزايش سفتي عضلات همراه با انقباض عضلاني ناشي از ام اس يا جراحت ستون فقرات ساخته شده است0 اگر چه تحقيقات جاري در خصوص مديريت ام اس و اختلالات عروق مغزي(CVDs ) روي رويكردي متمركز شده است كه روي سيستم ايمني تاثير ميگذارد همينطور اينكه اين دارو ميتواند از سلسله وقايع مربوط به كم خوني موضعي مغزي جلوگيري كند , درمان داروئي - انقباض عضلاني – اختلال در ادرار – درد و افسردگي از موارد كليدي استفاده از اين دارو هستند زيرا داروها اغلب تاثير فوري داشته كه به بيماران در غلبه بر ناتوانائيهايشان كمك ميكنند. Tizanidine در تلاش براي يافتن دارويي براي درمان انقباض عضلاني ساخته شد.

كاركرد اين دارو چگونه است؟ Tizanidine يك داروي agonist Alpha2-adrenergic سريع الاثر است; اين دارو بوسيله افزايش بازدارنگي پيش سيناپسي نرون حركتي انقباض عضلاني را كاهش ميدهد. بيشترين تاثيرات اين دارو روي مسيرهاي چند سيناپس است و نتيجه كلي آن هم هدايت نرونهاي مهره اي آسيب ديده منتقل كننده هاي تحريكاتي مانند اسيد آمينه و استقرار همزمان تسهيلاتي مسيرهاي مهره اي است (آنهاييكه حركت عضله ها را افزون ميكنند)0 سبكهاي باليني در يك بررسي جامع نتايج مطالعات كلينيكي روي Tizanidine و مقايسه آن با مطالعات انجام گرفته روي بكلوفن يا ديازپام در بيماران مبتلا به ام اس و بيماران CVDs ميزاني از قابليت مقايسه را نشان داد و نشان داد بيماراني كه از اين دارو استفاده كرده اند ميزان انقباض عضلاني كمتري داشته اند.Tizanidine بايد در دوزهاي 8 ميليگرم داده شود از آنجائيكه دوز پائين تر در آزمايشهاي كلينيكي موثر نبوده است . بدليل تاثيرات جانبي بالقوه از روي احتياط براي شروع بهتر است با دوز 4 ميليگرم شروع و به مرور آنرا افزايش داد تا به مقدار مورد نظر و اثرات استفاده از دارو دست يافت. دوز بعدي به فاصله 6 تا 8 ساعت ميتواند باشد تا حداكثر 3 دوز در 24 ساعت . حداكثر كل مصرف روزانه نبايد بيش از 36 ميلي گرم باشد .مانند داروي clonidin داروي Tizanidine ميتواند موجب كاهش فشار (بخصوص فشار خون) شود. در يك مطالعه دو سوم بيماران مورد معالجه قرار گرفته با يك دوز 8 ميلي گرمي دچار افت 20% در سيستوليك يا دياسيستوليك فشار خون شدند اگر چه اين اثر هميشه همراه با بي هوشي نبود. كاهش فشار ميتواند بوسيله تغيير آرام عيار دوز به حداقل برسد. Tizanidine بايستي با دقت و احتياط همراه ساير داروهاي ضد فشار استفاده شود. آثار جانبي گزارش شده عبارتند از : خشكي دهان(49%) خواب آلودگي (48%) خستگي/ بي رمقي(41%) و سرگيجه (16%)

antidine: (Amantidine (a-MAN-ta-deen

يك ضد ويروس است و براي جلوگيري با درمان عفونت ناشي از آنفولانزا ( نوع A ) بكار برده ميشود اين دارو ميتواند به تنهايي يا همراه با ساير داروهاي ضد آنفلوانزا مصرف شود. آمانتادين روي سرما خوردگي و ساير انواع آن تاثيري ندارد همينطور روي ساير عفونتهاي ويروسي موثر نيست. آمانتادين همچنين يك داروي ضد اختلال در هماهنگي عصبي نيز هست و براي درمان بيماري پاركينگسون بكار ميرود كه گاهي فلج پيري يا فلج لرزشي ناميده ميشود. اين دارو ميتواند به تنهايي يا همراه ساير داروها به بيماران پاركينگسون داده شود. بوسيله بهبود كنترل عضله و كاهش سفتي عضلات . اين دارو انجام حركات بطور عادي را براي بيماران ممكن كرده علائم بيماري را تخفيف ميدهد. آمانتادين همچنين در درمان سفتي و لرزشي ناشي از مصرف دارو ها بكار برده ميشود داروهايي كه براي درمان هاي اعصاب و روان و شرايط تهييج رواني بكار برده ميشوند0 از آمانتادين براي شرايط ديگر بر اساس نظر پزشك نيز استفاده ميشود.موارد احتياطي كه در حين مصرف اين دارو بايد مد نظر قرار گيردنوشيدن مشروبات الكلي در حين استفاده از اين دارو آثار جانبي اين دارو را افزايش ميدهد اين آثار عبارتند از: مشكلات گردش خون – سرگيجه – منگي – غش – مغشوش شدن. بنابراين زمانيكه كه از داروي آمانتادين استفاده ميكنيد هرگز مشروبات الكلي مصرف نكنيد.اين دارو در برخي ميتواند باعث سرگيجه – منگي يا ديد بلوري و يا مشكل در پيدا كردن تمركز شود. قبل از انجام هر كاري كه احتياج به دقت و توجه دارد مثل رانندگي از واكنش اين دارو روي خودتان مطمئن شويد تا از بوجود آوردن خطر براي خود يا ديگران پرهيز كرده باشيد. اگر واكنشهاي فوق الذكر خيلي دردسر ساز بودند به پزشك خود مراجعه كنيد.بلند شدن ناگهاني از خواب يا از يك موقعيت نشسته بطور ناگهاني برخواستن شدت اين علائم را افزون ميكند به آرامي از خواب برخواستن و يا از يك موقعيت نشسته به آرامي بلند شدن ميتواند در تخفيف علائم پيش گفته موثر باشد. در صورتيكه پس از مصرف اين دارو احساس افسردگي و ميل به خودكشي در شما پيدا شد با پزشك خود بفوريت تماس بگيريد. آمانتادين ميتواند باعث خشكي دهان بيني و گلو شود براي برطرف كردن موقت خشكي دهان ميتوانيد از آدامس استفاده كنيد يا يك تكه يخ در دهان بگذاريد در هر حال در صورتيكه خشكي دهان بيش از دوهفته طول كشيد به پزشك يا دندان پزشكتان مراجعه نماييد. تداوم خشكي دهان امكان بوجود آمدن بيماريهاي دندان مثل پوسيدگي دندان – بيماري لثه و عفونتهاي قارچي را افزايش ميدهد. اين دارو ميتواند منجر به ايجاد لكه وخالهاي تور مانند به رنگ قرمز ارغواني روي پوست شود. اين مشكل بيشتر براي زنها در قسمت پا و ساق پا معمولا پس از مصرف مداوم دارو براي بيش از يكماه رخ ميدهد و ماداميكه از دارو استفاده ميكنيد اين لكه ها وجود خواهند داشت اما پس از قطع دارو بعد از 2 تا 12 هفته اين لكه ها محو ميگردند . درصورتيكه در اين مورد سئوالي داريد آنرا با دكترتان مطرح كنيد0براي بيماراني كه آمانتادين را براي بيماري پاركينسون استفاده ميكنند يا مشكلات حركتي كه بعلت مصرف داروهاي خاصي براي درمان مشكلات اعصاب روحي رواني و شرايط تهيج بوجود آمده اند. بيماران پاركينسون بايد توجه داشته باشند كه نبايد بيش از حد فعاليت كنند از آنجاييكه پس از مصرف دارو شرايط آنها بهتر شده و بدن فعاليتش آسان تر صورت ميپذيرد . در اينحال آنچه امكان وقوع زيادي دارد بوجود آمدن جراحت ناشي از افتادن بيمار است. افزايش فعاليت بايستي به مرور باشد تا به بدن زمان لازم براي تنظيم تغييرات در حفظ تعادل – گردش خون و هماهنگي داده شود0 برخي بيماران ممكن است حس كنند اين دارو بعد از چند ماه استفاده اثر خود را روي آنها از دست داده است. در صورتيكه چنين حسي داشتيد با دكتر خود مطرح نماييد دكتر شما ممكن است نسبت به تغيير دوز يا قطع موقت دارو اقدام نمايد. آثار جانبي اين دارو همراه با آثار مورد نياز يك دارو آثار ناخواسته نيز وجود دارد اگر چه تمام اين آثار ممكن است در يك بيمار بوجود نيايد و در صورت بروز اين آثار نيز ممكن است براي رفع آنها به درمان نياز باشد. درصورت مشاهده هر يك از آثار زير بفوريت به پزشك خود مراجعه نماييد: علائمي كه شايع نيستند بلوري شدن ديد – پريشاني ( بخصوص در بيماران مسن) – اشكال در تخليه ادرار ( بخصوص در بيماران مسن) – غش – دچار توهم شدن(ديدن. شنيدن يا احساس كردن چيزي كه وجود ندارد) – تورم دستها . پاها يا پايين ساق پا.علائم نادر تشنج – كاهش ديد يا هر نوع تغيير در بينايي – مشكل در هماهنگي قسمتهاي مختلف بدن – طب – لرز – گلو درد – افزايش فشار خون – افزايش تحركات بدن – تحريك و تورم چشم – از دست دادن حافظه – افسردگي روحي – تندخو شدن شديد و تغيير روحيه – جوش پوست – مبهم صحبت كردن – فكر خودكشي يا اقدام به خودكشي – كوتاه شدن تنفس بدون اينكه توضيحي براي آن داشته باشيد0 ساير آثار جانبي كه رخ ميدهد معمولا كم اهميت بوده و نيازي به مراقبت دارويي ندارد. اين آثار به مرور كه دارو را مصرف ميكنيد بدن خودش را با دارو تطبيق داده و آثار مربوطه از بين ميروند به هر صورت اگر علائم زير بعد از مدتي از بين نرفته و باعث ناراحتي شدند با پزشك خود تماس بگيريد: آثاري كه بيشتر رايج هستند: سراسيمگي و آشفتگي – تشويش و دل واپسي – عصباني و متشنج بودن – اشكال در تمركز پيدا كردن – گيجي يا منگي – سر درد – كج خلقي – از دست دادن اشتها – تهوع – پيدا شدن لكه قرمز ارغواني رنگ روي پوست – اشكال در خوابيدن يا خواب آشفته ديدن. آثاري كه كمتر رايج بوده يا نادر هستند:يبوست – كاهش ميل جنسي – اسهال – خواب آلودگي – خشكي دهان بيني و گلو – احساس غلط خوب بودن – سر درد – استفراغ كردن – خستگي غير عادي يا ضعف. ساير آثار جانبي كه در بالا ذكر نشده است ممكن است براي يك بيمار رخ دهد در اينصورت با پزشك خود تماس بگيريد.

بكلوفن: baclofen (Baclofen (BAK – loe – fen

براي شل كردن عضله هاي معيني در بدن بكار ميرود. اين دارو باعث رهايي از گرفتگي عصله ها – انقباض عضله – سفت شدن عضله كه بوسيله مشكلات پزشكي مثل ام اس يا جراحت هاي ستون فقرات بوجود مي آيد ميشود.بكلوفن اين مشكلات را درمان نميكند اما ساير درمانها را ممكن ميكند مثل درمان بوسيله حركات نرمشي و يا اينكه كمك ميكند تا موقعيت بيمار بهتر شود. بكلوفن روي سيستم مركزي اعصاب (CNS ) عمل كرده تا باعث سست كردن و شل نمودن عضله ها شود. عمل بكلوفن روي سيستم مركزي اعصاب همچنين ميتواند منجر به بروز برخي آثار جانبي گردد. بكلوفن ضمنا براي موقعيتهاي ديگر به تشخيص پزشك بكار ميرود. ملاحظاتي كه ضمن استفاده از دارو بايد مد نظر باشد. مصرف دارو را بطور ناگهاني قطع نكنيد. آثار ناخواسته در صورت قطع ناگهاني دارو ممكن است بروز نمايد. قبل از قطع دارو با پزشك خود در مورد نحوه كم كردن آرام آرام دارو تا قطع كامل آن مشورت كنيد. اين دارو به اثرات الكل و ساير آرام بخشها ميافزايد(داروهايي كه سيستم اعصاب را كند ميكنند احتمالا منجر به خواب آلودگي ميشوند) برخي مثالهاي آرام بخش سيستم مركزي اعصاب (CNS) عبارتند از : antihistamin ها يا داروي طب يونجه – ساير آلرژيها يا سرماخوردگيها – tranquilizer ها يا داروهاي خواب آور – داروهاي نسخه اي براي درد يا narcotic ها – barbiturate ها – دارو براي حمله ناگهاني بيماري – ساير داروهاي شل كننده عضله ها – يا داروهاي بيهوشي و بي حسي مانند برخي از مواد بيحس كننده براي دندان . در زمان مصرف بكلوفن قبل از استفاده از هر كدام از داروهاي پيش گفته با پزشك خود مشورت كنيد. اين دارو ميتواند باعث خواب آلودگي – گيجي – مشكلات در ديدن – نا آزموده (دست و پا چلفت) بنظر آمدن يا بي ثبات و لرزان بودن بشود. قبل از رانندگي با اتومبيل يا انجام هرگونه كار خطرناك از اثر دارو روي خود مطمئن شويد. مطمئن شويد كه هماهنگي خوبي داريد و بخوبي ميتوانيد ببينيد. براي بيماران مبتلا به ديابت اين دارو ميتواند منجر به افزايش قند خون شما شود . در صورتيكه تغييري در نتايج آزمايش قند خون يا قند در ادرار شديد و اگر سئوالي در اين مورد داريد به پزشكتان مراجعه كنيد. آثار جانبي اين دارو همراه با آثار مورد نظر يك دارو آثار ناخواسته نيز وجود دارد. اگر چه همه اين علائم رخ نمي دهد و در صورت بروز نيز ميتوان با داروهاي ديگر اين علائم را از بين برد. در صورت مشاهده هر كدام از علائم زير به دكتر خود مراجعه كنيد: علائم كمتر شايع يا نادرادرار خونين يا تيره – درد در سينه – غش – گرفتار اوهام و خيالات شدن ( ديدن يا شنيدن چيزهايي كه واقعيت ندارند) – افسردگي روحي يا ديگر تغييرات حالت – وزوز كردن يا زنگ زدن گوشها – خارش پوست پيدا كردن علائم مصرف خارج از اندازه ديد بلوري يا دوتايي ديدن – تشنج (حمله ناگهاني) ضعف عضلات (بطور شديد) – كوتاهي تنفس يا كم شدن غير عادي تنفس و مشكل در نفس كشيدن – استفراغ ساير آثار جانبي كه ممكن است رخ دهد و احتياج به مراقبت دارويي ندارند. آين آثار در طي درمان زمانيكه بدن به دارو عادت كرد از بين ميروند. به هر حال با پزشك خود در صورت تداوم اين علائم و ناراحت كننده بودنشان مشورت كنيد. علائم بيشتر شايع منگي و گيجي – خواب آلودگي – تهوع – ضعف غير عادي بخصوص ضعف عضلات علائم كمتر شايع درد ناحيه شكم – نا آزمودگي – عدم ثبات – لرزش يا ساير مشكلات با كنترل عضله – يبوست – اسهال – دفع ادرا همراه با درد يا اشكال در دفع ادرار – حس خطاي خوب بودن – تكرر ادرار و ناتواني در كنترل ادرار – سر درد – از دست دادن اشتها – كاهش فشار خون – درد مفاصل و عضله – بي حسي و مور مور شدن در دست و پاها - افزايش ضربان قلب – مشكلات جنسي در مردان – مبهم صحبت كردن و اشكال در تكلم – بسته شدن بيني – آماس زانو ها – اشكال در خوابيدن – هيجان غير عادي – خستگي غير عادي – افزايش وزن. برخي از آثار جانبي زماني رخ ميدهند كه دارو را قطع كنيد بخصوص درصورتيكه قطع دارو ناگهاني باشد. درصورتيكه با هر يك از علائم زير مواجه شديد با پزشك خود تماس بگيريد: حمله ناگهاني – دچار توهم شدن – افزايش گرفتگي عضلات – انقباض عضلات يا سفت شدگي – تغيير روحي و حالتي – بطور غير عادي عصبي بودن و ارام نداشتن.

جزئیات جدیدترین داروهای ایرانی برای بیماران ام اس و نارسایی کلیه:

سه داروی اینترفرون بتا 1a (رسیژن)، اینترفرون بتا 1b، اریتروپوئتین بتا و ماده موثره فینگولیمود که در درمان بیماری ام اس و کم خونی ناشی از نارسایی کلیه کاربرد دارد امروز با حضور وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی همزمان با سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی رونمایی شد.

در مراسمی که امروز با حضور وزیر بهداشت، معاون غذا و دارو، جمع کثیری از صاحبان صنایع دارویی و داروسازان کشور در محل تالار امام بیمارستان امام خمینی برگزار شد از سه دارو و یک ماده موثره رونمایی شد.

"فینگولیمود" یک داروی بسیار موثر در پیشگیری از عود حملات ناتوان کننده در بیماران مبتلا به ام است که با مصرف یک بار در روز از عود مجدد بیماری تا 50 درصد در بیماران مبتلا جلوگیری می شود.

این دارو هم اکنون در فاز سوم مطالعات بالینی است و قرار است به زودی و پس از ارزیابی نهایی سازمان غذا و داروی آمریکا وارد بازار شود. محققان کشور ما توانسته اند با دستیابی به دانش فنی ساخت ماده اولیه این دارو با تکیه بر توانمندی های ملی ایران اولین کشوری است که بلافاصله پس از تایید نهایی این دارو توسط نهادهای ذیربط قادر به تهیه و تولید فرم ژنریک این دارو به عنوان تنها رقیب مشابه داروی خارجی در دنیا خواهد بود.

تمام مراحل ساخت این دارو از مواد اولیه تا فرم نهایی در داخل کشور، تولید و تامین و بدون کمک به بیگانگان تامین می شود.

اینترفرون بتا 1a با نام "رسیژن" از خانواده داروهای مبتنی بر بیوتکنولوژی محسوب می شوند و نمونه ایرانی داروی ربیف است که برای استفاده بیماران ام اس وارد بازار دارویی کشور می شود.

همچنین اینترفرون بتا 1b نیز در درمان بیماری ام اس موثر است. اینترفرون های بتا معادل پروتئین های طبیعی بدن هستند که به روش مهندسی ژنتیک ساخته می شوند. این داروها در مبارزه با ویروس ها و تنظیم سیستم ایمنی مفید بوده و به صورت تزریقی استفاده می شود.

"اریتروپوئتین بتا" دارویی است که با تحریک گیرنده های خود در سلولهای مادر مولد گویچه های قرمز در مغز استخوان، تکثیر و تمایز اریتروئیدها را تحریک می کند و بر این اساس برای درمان کم خونی ناشی از نارسایی مزمن کلیوی در بیماران دیالیزی و کم خونی علامتی با منشاء کلیوی در بزرگسالان و کودکانی که هنوز تحت دیالیز نیستند، کاربرد دارد.

علت افزایش این بیماری در جهان:

تازه ترین تحقیقات در آمریکا نشان داده که فشارهای عصبی , سیگار و رژیم نامناسب غذایی از دلایل افزایش بیماری ام اس در جهان است.
نتایج آخرین تحقیقات انجام شده درباره بیماری ام اس( مولتیپل اسکروزیس) احتمالا می تواند دلیل افزایش این بیماری در آمریکا و سراسر جهان را نشان دهد.
این بیماران در مقایسه با افراد سالم تغییرات ژنتیکی نشان داده و تعداد جهشهای ژنتیکی آنها بیش از افراد غیرمبتلا است.

دانشمندان بر این عقیده اند که عوامل محیطی مانند رژیم غذایی نامناسب،سیگار و فشارهای روحی می تواند موجب جهش ژنها شوند. در افرادی که ژنهای مستعد به بیماری ام اس دارند این عوامل می توانند بیماری را فعال کنند.

بیماری ام اس یک بیماری عصبی است که سلسله اعصاب مرکزی را گرفتار می کند. این بیماری با ایجاد ضایعه در غلاف اعصاب موجب بیماری می شود. این بیماری در زنان جوان شایعتر است اما نتایج مطالعات اخیر نشان از افزایش قابل توجه این بیماری در مردان دارد.

این بیماری طیف وسیعی دارد و از یک بیماری خفیف تا بیماری شدید و کشنده در این طیف دیده می شود. معمولا این بیماری بصورت دوره ای است و با علائم چشمی و تعادل آغاز می شود.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی 'وب مد' دانشمندان معتقدند که کمبود ویتامین دی می تواند یکی از عوامل این بیماری باشد. این بیماری در مناطقی که تابش آفتاب کمتر است شایعتر است اما از آنجاییکه عوامل دیگری در بروز آن دخالت دارد مسائلی مانند فشارهای روحی و رژیم غذایی نامناسب اهمیت بیشتری پیدا کرده اند.

ام اس برای آمریکا سالانه میلیاردها دلار هزینه داشته و برخی از انواع درمان این بیماری دهها هزار دلار در سال برای یک بیمار هزینه ایجاد می کند.